توحید یعنی روی آوردن به امام معصوم زیرا او روی خداست / عبد الحلیم الغزی 3969

انتخاب کیفیت دانلود

بخشی از برنامه تلویزیونی ” الخاتمة ” – قسمت 143 / عبد الحلیم الغزی

عبد الحلیم الغِزّی :
تعریف مختصر شیعه: کسی است که امام زمان خود را بشناسد. در بخش قبلی، شیعه را معرفی کردم، سپس وارد جزئیات شدیم. پس چگونه امام زمان خود را بشناسیم اگر واقعاً شیعه‌ایم؟
شیعه یعنی توحیدگرا.
شما وقایع روز عاشورا را شنیده‌اید یا خوانده‌اید، امام حسین هنگام فریاد زدن و طلب یاری، چه می‌گفت؟ آیا بین شما توحیدگرائی نیست که ما را یاری دهد؟
او به دنبال توحیدگرایان بود، زیرا توحیدگرا همان شیعه ای است که دارای شناخت امام زمان است.
وهمانگونه که در احادیث خوانده ایم: شناخت خداوند همان شناخت امام زمان است. و توحید یعنی شناخت خداوند.
اما من برای شما تعریفی دقیق و مختصر از زبان امام رضا صلوات الله و سلامه علیه می‌خوانم. این کتاب “توحید” اثر شیخ صدوق است، و این نسخه توسط مؤسسه نشر اسلامی در قم مقدس منتشر شده است، در صفحه 47 ، در حدیث ششم که به سند عباد بن سلیمان به نقل از سعد بن سعد گفت: از امام رضا درباره توحید سؤال کردم.
این تعریف توحید است، سعد بن سعد از امام رضا درباره توحید می پرسد. امام رضا صلوات الله علیه پاسخ داد: “همان چیزی که شما بر آن هستید”، یعنی ولایت اهل بیت.
“آنچه که ما بر آن هستیم” همان چیزی است که در زیارت جامعه کبیره آمده است. مقدار زیادی از این زیارت را نخواهم خواند زیرا وقت ندارم، اما این عبارت را گوش زد می‌کنم. این عبارت تعریفی از توحید است که امام رضا درباره آن صحبت می‌کند: “با شما هستم، با شما هستم و نه با دیگران” این همان توحید است، “توحید همان چیزی است که شما بر آن هستید” یعنی ولایت اهل بیت.
چه چیزی است “که ما بر آن هستیم” ؟ یعنی به این شکل باشیم: “با شما هستم، با شما هستم و نه با دیگران”، همین است منظور امام رضا.
بحث ما به تعریف توحید رسید و امام رضا توحید را برای ما تعریف کرد: “همان چیزی که شما بر آن هستید”. و توضیح این تعریف در زیارت جامعه کبیره آمده است: “با شما هستم، با شما هستم و نه با دیگران”.
و تشخیص دقیق آن در دعای ندبه شریف آمده است: “کجاست آن روی خدا که اولیاء به آن روی می‌آورند؟”.
هنگامی که به امام زمان، که روی خدا است، روی می آوریم، این همان توحید است، و در آن لحظه ما “با آنان خواهیم بود، نه با دیگران”. به دیگران روی نمی‌آوریم، به روی خدا روی می آوریم، این همان توحید است که امام رضا فرمود: “همان چیزی که شما بر آن هستید”.
پس امام رضا صلوات الله علیه از شیعیان می‌خواهد که در زمان خود، به او روی بیاورند.
و در زمان امام زمان، باید به او که همان روی خداست، روی بیاوریم. این خود توحید است
چرا باید روی بیاوریم به این رو؟ زیرا اگر به این رو، روی بیاوریم، نجات خواهیم یافت. اگر به غیر از خدا روی بیاوریم، هلاک می شویم. “هر چیزی هلاک می‌شود جز روی او” ، سوره قصص / 88 ، آیه بسیار روشن و واضح است.
و بر اساس تأویل و تفسیر اهل بیت از قرآن، می‌گویند: “ما روی خدا هستیم که در این آیه ذکر شده است”، این رو باقی می‌ماند، و هر چیز دیگری هلاک می‌شود. این همان روئی است که در سوره الرحمن ذکر شده است. در سوره قصص آمده است: “هر چیزی هلاک می‌شود جز روی او”.
و در سوره الرحمن آمده است: “هر که بر زمین است هلاک می‌شود و تنها روی خدا که دارای جلال و کرامت است باقی می‌ماند”.
البته خداوند صاحب صفت “جلال و کرامت” است، خدا این صفت خود را به “روی خود” داده که امام معصوم می باشد.
این صفت به “خدا” تعلق دارد، اما “روی او” که امام باشد نیز این صفت را دریافت کرده است، زیرا “خدا” این صفت را به امام عطا کرده است.
آیه واضح است: “و تنها روی خدا که دارای جلال و کرامت است باقی می‌ماند”، در این آیه “روی خدا” دارای صفت جلال و کرامت است.
اما در این آیه “خدا” دارای صفت جلال و کرامت است “مبارک باد نام خدای تو، دارای جلال و کرامت”، و روی خداوند همان نام اوست.
پس حقیقت محمدی، روی کامل تر و برتر خداوند است، و همچنین اسم اعظم و عزیزتر و جلیل تر و کریم تر خدا است.
از این رو، هنگامی که ما به اهل بیت روی می‌آوریم، در حقیقت به ذات مقدس خداوند روی آورده‌ایم.
بنابراین نسخه صحیح زیارت جامعه کبیره، با آنچه که علمای شیعه تحریف کرده‌اند متفاوت است. نسخه موجود می‌گوید: “کسی که خدا را بخواهد از شما آغاز می‌کند، و کسی که او را توحید کند از شما می‌پذیرد، و کسی که قصد او را کند به واسطه شما به او روی می آورد”.
این نسخه تحریف ‌شده است، تغییر داده‌شده توسط مراجع شیعه. اما نسخه اصلی که در کتاب “عیون أخبار الرضا” نوشته شیخ صدوق آمده است:
“کسی که خدا را بخواهد از شما آغاز می‌کند، و کسی که او را توحید کند از شما می‌پذیرد، و کسی که قصد او را کند به شما روی می آورد”. ونه “به واسطه شما به او روی می آورد”.
بحث درباره روی خداوند به آیه 115 از سوره بقره بازمی‌گردد: “به راستی که مشرق و مغرب مال خداست، به هر جا که روی بیاورید، روی خداوند همان جاست”. کلمه “فَثَمَّ” یعنی “آنجا است”. “به هر جا که روی بیاورید، روی خداوند همان‌جاست، زیرا خداوند واسع و داناست”.
امیرالمؤمنین که در روز غدیر با او بیعت کردیم؛ بر آنکه هرگز تفسیر قرآن را جز از او نگیریم، پس علی چگونه این آیه را تفسیر می‌کند؟ از کتاب “الاحتجاج” نوشته طبرسی برای شما می‌خوانم، این همان نسخه‌ای است که پیش‌تر به آن اشاره کردم، در صفحه 252. امام علی در همان حدیثی که قبلاً ذکر کردم، که حدیثی بسیار طولانی است، درباره این آیه سخن می‌گوید: “به هر جا که روی بیاورید، روی خداوند همان جاست”
حضرت علی در حالی که درباره محمد و آل محمد صحبت می‌کند، می‌گوید: “آنها روی خدا هستند” او درباره محمد و آل محمد سخن می‌گوید.
تنها بخش مورد نیاز را می‌خوانم: آنها یعنی محمد و آل محمد، “آنها روی خدا هستند، که در آیه آمده است: به هر جا که روی بیاورید، روی خداوند همان جاست”. سپس امیرالمؤمنین ادامه می‌دهد: “آنها بقیة الله هستند، یعنی مهدی، که هنگام پایان این غيبت می‌آید”.
“نَظِرَة” یعنی غیبت است، دوره‌ای که در آن منتظر هستیم. “تا زمین را با عدالت و انصاف پر کند، چنانکه از ظلم و جور پر شده بود”.
حضرت علی این سخن را برای زمان ما بیان می‌کند، این سخن با ماست، با من و شما خطاب شده است.
نتیجه چیست؟
همان‌طور که امام رضا فرمود: “توحید همان چیزی است که شما بر آن هستید” یعنی ولایت اهل بیت.
و همان‌طور که در زیارت جامعه کبیره آمده است: “با شما هستم، با شما هستم نه با دیگران”.
خلاصه سخن در دعای ندبه این است: “کجاست آن روی خدا که اولیاء به آن روی می‌آورند؟”.
و این قرآن است: “به هر جا که روی بیاورید، روی خداوند همان جاست”.
و این همان تفسیری است که از علی آمده است، که روی خدا که در این آیه ذکر شده، امام زمان می باشد.
من این سخن را از خودم نیاورده‌ام، این تفسیر قرآن توسط علی و آل علی صلوات الله و سلامه علیهم أجمعین است.

———————–
ما را دنبال کنید :
www.youtube.com/@alghezzi_farsi

www.instagram.com/alghezzi_farsi

www.t.me/alghezzi_farsi